Tenerife Walking Festival ‘TopTeid’

Fervente wandelaars weten natuurlijk allang dat Tenerife ook een geweldig wandelparadijs is. ‘Ook’, want dit Canarische eiland roept waarschijnlijk bij de meeste reizigers vooral strandbeelden op. Met vrijwel het gehele jaar door bijzonder aangenaam vakantieweer. Maar Tenerife is niet alleen zon, zee en strand. Het vulkanische eiland (er zijn maar liefst 321 kraters geteld!) loopt over van de weelderige natuur met ongelooflijke vergezichten. Vaak boven het wolkendek. Tientallen indrukwekkende kloven nodigen je uit om ontdekt te worden. Regelmatig gaan de routes over spannende rotspaden.Om het wandelgezicht wat meer in de spotlights te zetten organiseert Tenerife al bijna 10 jaar tijdens de maand mei het 4-daagse Tenerife Walking Festival met dagelijks keuze uit 3 wandelingen. Een prima georganiseerd evenement. Letterlijk hoogtepunt is de 2-daagse trekking naar de top van de Teide. Met 3718 meter de hoogste berg van Spanje en de hoogste vulkaan van Europa.

Natuurlijk hoef je niet te wachten op het Tenerife Walking Festival. Lokale touroperators, gespecialiseerd in hiking, biking en diving, bieden het hele jaar door groepswandelingen aan. Inclusief transport en begeleiding. Theoretisch kan je natuurlijk zelf met het openbaar vervoer naar een beginpunt reizen, maar daar zou ik in de meeste gevallen niet aan beginnen. Een huurwagen is ook geen alternatief, omdat het bijna altijd wandelingen van A naar B zijn.

Niet duur

Prettige verrassing van Tenerife is dat de prijzen voor eten en drinken enorm meevallen. Tenminste in het gedeelte waar ik ben. Mijn uitvalsbasis is de toch ook toeristische stad Puerto de la Cruz en daar betaal ik op een gezellige terrasje voor een kop koffie of een biertje meestal niet meer dan 2 euro. En tijdens een wandeling in het Anaga-woud, in het noordoosten, belegt een vriendelijke dame van een cafetaria voor mij een half stokbrood met een dikke laag geitenkaas voor slechts 2,5 euro. Zo blijft vakantie vieren leuk. Zeker als je met een gezin bent.

In het spoor van TENO activo

De kans om deel te nemen aan een 2-daagse trekking naar de Pico del Teide laat ik natuurlijk niet liggen. Al besef ik heel goed dat het voor mij, met mijn voornamelijk plattelands-wandelervaring, een zware trip gaat worden. De bus zet ons af in de buurt van Montana Blanca op 2320 meter. Een gemêleerd gezelschap van 26 mannen en vrouwen uit een 10-tal landen. Naar hun leeftijd heb ik niet gevraagd, maar je ziet zo dat er zowel twintigers als zestigplussers tussen zitten. We worden begeleid door 2 enthousiaste jonge gidsen van TENO activo. Nestor en Lucia. Nestor vindt het zeer verstandig dat ik mijn uitschuifbare ski/wandelstokken heb meegenomen. ‘Mijn derde been’, antwoord ik. Hij informeert bij vertrek ook even of ik wel voldoende water bij mij heb. ‘Op grote hoogte moet je regelmatig drinken’, beklemtoont hij, ‘ook als je geen dorst hebt’.

Om de middaghitte te ontlopen - er is op deze hoogte natuurlijk geen plekje schaduw te vinden - starten we om drie uur in de namiddag. Tot de berghut op 3260 meter is het 7 km. ‘Daar gaan we’, schat Nestor, terwijl hij met een kennersblik de groep observeert, ‘4 à 5 uur over doen’. Hij vertaalt dat meteen naar de watervoorraad: ‘2 liter meenemen’, raadt hij aan. De eerste 4,5 km gaan vlotjes over een licht oplopend, geelachtige grindweg met zichten tot aan de horizon. Alle gelegenheid om ook babbelend kennis te maken met de andere deelnemers. Dat verandert wel als het echte klimwerk begint. Tenminste bij mij toch. Een rotsachtig steil, soms bijzonder steil, pad. Bij elke stap moet je opletten. Ik moet er niet aan denken om hier mijn enkel te verzwikken. Het is alsof ik een zwarte skipiste aan het beklimmen ben. Met alle obstakels schiet mij zelfs de Amerikaanse wintersportkwalificatie ‘double black’ binnen. Eigenaardig is dat bijna iedereen van de groep het prettig vindt om vlak achter elkaar te lopen. Ik laat bewust een gat vallen van zo’n 50 meter. Ik wil de berg zien en af en toe om mij heen kijken. Uitzicht op de benen van mijn voorganger vind ik niet zo interessant.

Refugio Altavista

Nestor heeft het goed gezien. Tegen 8 uur bereiken we de berghut Altavista. Ik mag een bed uitzoeken in een slaapzaal waar nog 7 stapelbedden staan. De meegebrachte handdoek blijkt overtollige bagage, want een douche is er niet. Een beetje opfrissen doe ik bij het wasbakje van het toilet. Een plens water in mijn gezicht. Mijn handdoek hou ik droog. Lucia en Nestor hebben gelukkig wel voor eten gezorgd. Kaas, brood, gedroogd vlees, een groente- en een tonijntaart… er is zelfs wijn. Tegen elf uur ligt bijna iedereen in bed. Morgen moeten we om halfvijf op. Ik doe geen oog dicht, omdat mijn bovenbuurman aan één stuk door luid snurkt. De anderen op de zaal blijken er geen last van gehad te hebben. Die hebben oordoppen meegenomen. Mijn fout, geef ik toe. Het ontbijt blijken de restjes van gisteravond te zijn. Prima. Om 5 uur staan we buiten met onze koplampen op. De sterrenhemel is prachtig, maar het is ook ijskoud. In plaats van een handdoek had ik beter handschoenen, een muts en oordoppen meegenomen, bedenk ik.

Tegen zessen begint de zon bij te lichten en wordt het gelukkig al gauw ook wat warmer. Over de laatste 2,7 km doen we ruim 2 uur. Met als beloning vooral een trots gevoel, want het uitzicht was honderden meters lager eigenlijk net zo mooi. Om daarvan te genieten hoef je trouwens niet te voet te gaan. Overdag gaat er vanaf een parking ruim een kilometer lager ook een gondel naar 3555 meter. Tijdens het hoogseizoen maken daar dagelijks 2 duizend mensen gebruik van. Van hen mogen slechts 200 per dag naar de top wandelen. Daarvoor moeten ze minstens 2 maanden van tevoren wel een toegangskaart aanvragen via www.reservasparquesnacionales.es Deze permit is gratis. Na een half uurtje foto’s nemen, dalen we weer af naar het vertrekpunt van de vorige dag waar de bus al op ons wacht. Bij het dalen heb ik nog meer plezier van mijn stokken. Dalen is, zoals bekend, een nog grotere aanslag op je knieën.

Horizontale regens

Boven 1600 meter zit je op Tenerife bijna altijd in de wolken. Als je met een excursie meegaat, moet je rekening houden met enorme temperatuurverschillen. Zeker badgasten die na een weekje zonnen op het strand een uitstap gaan maken, vergissen zich nogal eens in hun kledingkeuze. Het is goed mogelijk om op een dag 20 graden verschil mee te maken. Wandelen in de wolkenlucht is ook een aparte ervaring. De boeren profiteren overigens wel van die vochtige lucht. Zij spannen lange netten om waterdruppels op te vangen, waarmee zij hun akkers besproeien. Horizontale regens noemen zij dat. Wellicht hebben zij dat kunstje afgekeken van de pijnbomen. Die halen met hun bladeren op deze manier tientallen liters water per dag uit de mist om hun wortels te drinken te geven.

Met zeebenen terug

Vandaag gaan we wandelen in het noordoosten van Tenerife. Door de laurierbossen van het Anagagebergte. We starten in de kustplaats Benijo en gaan via rotspaden over de bergkam door een kloof naar de kustplaats Roque Bermejo. Hoogteverschil ongeveer 500 meter. Pittig, maar niet zo zwaar als de Teide-wandeling. Het contrast is natuurlijk ook enorm, omdat we nu in de volle natuur zijn. Gelukkig wel met vele doorkijkjes. Opvallend is dat we vrijwel geen vogels zien. Volgens de gids zijn er wel vogels op Tenerife, maar inderdaad niet veel. Sowieso is Tenerife geen safaribestemming. In het bos kom je hoogstens hagedissen en konijnen tegen. We worden zelfs amper lastig gevallen door insecten. Halverwege de wandeling maken we een stop in het bergdorpje Chamorga, waar ik mijn stokbrood met heerlijke geitenkaas bijna voor niets krijg. Aan deze wandeling zit nog een spectaculair slot. Omdat de bus met geen mogelijkheid in Roque Bermejo kan komen, gaan we met een watertaxi over zee naar het zandstrand van San Andes. Toch al gauw een half uur varen. Schitterend om op deze manier naar de rotsachtige kust te kijken.

Voor meer info: www.webtenerife.comE-mail Tenerife Walking Festival twf@webtenerife.comOutdoor Experience organisatie www.tenoactivio.com