Crans Montana ook zomers supersportief

Een jaar of tien geleden bracht ik al eens een zomervakantie door in het Zwitserse Crans Montana. Mijn mooiste herinnering toen was een duo-vlucht met een parapente. Met een schitterend uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Mijn begeleider maakte mijn ervaring nog mooier met de anekdote dat James Bond acteur Roger Moore, destijds één van de bekendste bewoners, nog nooit een parapente vlucht had gemaakt. ‘Zijn vrouw wel, maar hij durfde niet’. Nu staat er geen parapente op mijn programma, wel bergwandelen, e-mountainbiken en wakeboarden. Vooral naar die laatste activiteit kijk ik enorm uit.

Treinen langs het Meer van Genève

Ik vlieg naar Genève en vandaar neem ik de trein naar Sierre. Een prachtige rit langs het Meer van Genève met onder andere stops in Lausanne en Montreux. Jammer dat ik bij mijn planning geen rekening heb gehouden om hier even uit te stappen. Na Lausanne geniet ik aan de linkerkant zeker 20 km lang van het uitzicht op wijngaarden langs behoorlijk steile hellingen. In Sierre is het ongeveer 5 minuten wandelen naar het kabeltreintje dat mij naar Crans Montana brengt. We stijgen van 533 naar 1495 meter met weer een prachtig uitzicht.

Familiaal en outdoor

Crans Montana is bij de meesten vooral bekend als wintersportoord met zo’n 150 km pistes tussen 1500 en 3000 meter. Met daarnaast ook nog een indrukwekkend routenetwerk voor wandelaars, langlaufers en snowrunners. Crans Montana biedt ’s winters ook nog een 15-tal routes aan voor de liefhebbers van ski randonnée ofwel tourskiën. Met ‘vellen’ onder je ski’s ga je dan de berg op om terugglijden te vermijden. Kortom het is een uitdagend skigebied. Zomers zijn er minder toeristen, maar het aanbod van supersportieve activiteiten is enorm, zowel voor de echte outdoorfans als voor gezinnen met kinderen. Bij de toeristische dienst krijg ik vijf verschillende brochures mee met routebeschrijvingen voor wandelaars, mountainbikers en -runners.

Gratis busdienst

Mijn vlucht vanaf Zaventem naar Genève vertrok vanmorgen om 9.15 uur en rond 14 uur ben ik op mijn kamer in Hotel Central, een comfortabel 3-sterren hotel met bijzonder vriendelijk personeel. Vandaag heb ik nog geen behoefte aan een uitdagende activiteit, ik ben een beetje moe van de reis, maar wil natuurlijk wel meteen de bergsfeer opsnuiven. Van de receptioniste krijg ik de tip om met de bus naar Colombire te gaan. Daar begint de wandeling Bisse de Tsitorret. Een lichte wandeling die start op 1850 meter. Het hoogste punt is 1900 meter. Mijn eindpunt is een waterval, waar ik verschillende wandelaars hun veldfles zie vullen. Omdat ik meer zin heb in thee, wandel ik nog even verder naar een groot terras met uitzicht op de waterval. Op de terugweg hoor ik al van verre koeienbellen. Het duurt nog wel tien minuten voor ik ze op de glooiende bergweiden zie staan. De busdienst is trouwens een gratis service van Crans Montana. Zomers stoppen ze bij alle haltes twee keer per uur, ’s winters drie keer.

Leve de e-mountainbike

Mijn tweede dag is goed gevuld: een tocht met een e-moutainbike, een hike van 2200 naar 1800 meter en wakeboarden. Thuis fiets ik nog op een gewone fiets met drie versnellingen, maar voor de bergen vind ik de e-functie een ongelooflijke uitkomst. Zonder ‘e’ zou ik er, met mijn seniorenleeftijd, niet eens aan beginnen. Voor de tocht sluit ik mij aan bij een groepje van de Bike School van Crans Montana. Dat is wel zo prettig. Zeker als er iets misgaat. Bovendien raak ik in de bergen snel gedesoriënteerd. We fietsen vanuit Crans Montana naar het gebied dat Aminona heet. Verschillende delen van de tocht gaan over rustige geasfalteerde smalle wegen, maar de avontuurlijke stroken door het bos over kiezels en boomwortels ontbreken niet. Ik vind het geweldig, al moet ik, zeker op die moeilijke stroken, zeer geconcentreerd blijven rijden. Zoveel ervaring met e-mountainbiken heb ik tenslotte ook niet. Ik doe het hoogstens drie keer per jaar.

Dalen vanaf 2200 meter

Voor een hike vanaf 2200 meter neem ik de gondellift in Crans naar Cry d’Er. Voor ik naar beneden wandel, neem ik eerst ruim de tijd om van het uitzicht te genieten. Zo zie ik ook gondels naar boven komen waaraan mountainbikes hangen. Tijdens mijn wandeling naar beneden passeren er, geloof ik, een stuk of vijf mountainbikers. Na een kleine twee uur wandelen, neem ik halverwege weer de lift naar Crans.

Wakeboarden ook voor kinderen

Mijn laatste actieve stop deze dag is het meer Etang Long. Ik had gehoord dat je daar kon wakeboarden. Dat heb ik eenmaal ervaren op Lake Annecy in Frankrijk en ik vond het fantastisch. Op Etang Long ga je niet achter een motorboot, maar worden de wakeboarders voortgetrokken aan een kabel. Deze activiteit, lees ik, is toegankelijk voor iedereen vanaf 7 jaar die kan zwemmen. Dat zie ik ook voor mijn ogen gebeuren. Voor mij start een meisje van misschien tien jaar. Ze doet het geweldig. Zelf ben ik toch wel enigszins nerveus, maar de begeleider geeft mij de juiste tips: ‘bij de start in het water benen gebogen houden en armen gestrekt’ zegt hij. ‘Zodra de lijn gespannen is en snelheid maakt langzaam opstaan’. Het gaat perfect. Fijn is ook dat de watertemperatuur 22 graden is.

Zwemmeer Lac de la Moubra

Etang Long is trouwens een gezellig plek om wat te gaan drinken in de Beach Club. Voor kinderen is er in het water wel een afgescheiden stuk met wat drijvende speelobjecten, maar Etang Long is niet toegankelijk voor zwemmers. Daarvoor is het meer te klein. De ruimte wordt eigenlijk volledig in beslag genomen door de twee banen voor wakeboarders. Om te zwemmen is er een ander meer: Lac de la Moubra. Daar heerst nog een ouderwets familiale sfeer aan het water. Ik zie families picknicken en spelletjes doen op een groot grasveld dat direct aan het meer grenst.

Dalen met een monsterstep

Op het meer wordt er naar hartenlust gezwommen en gewaterfietst. Maar niet door mij, want Lac de La Moubra is voor mij het vertrekpunt van een tocht met de ‘Trottinette Monster’. Een enigszins angstig luidende naam voor een stevige step met dikke banden. Samen met nog een 6-tal deelnemers maak ik met de step een afdaling van 12 km met een hoogteverschil van ongeveer duizend meter. Heel af en toe moeten we zelf steppen. We komen door eeuwenoude dorpjes en dalen ook af op paadjes die door wijngaarden lopen.

Proefles op beroemde golfbaan

Crans Montana verlaten zonder de beroemde golfbaan te hebben gezien, kan natuurlijk niet. Niet voor niets staat in het logo van Crans Montana ‘Ski & Golf’. Trots vermeldt een bordje dat hier al golf wordt gespeeld sinds 1906. Tot de Eerste Wereldoorlog voornamelijk door Engelse lords en ladies. Zelf ben ik geen golfer, maar ik kan mij goed voorstellen dat het voor elke golfer een droom is om hier eens te spelen. Besneeuwde bergtoppen omringen de 18 holes. Niet-golfers, die het wel eens willen proberen, kunnen zich inschrijven voor een proefles van anderhalf of twee uur. Als je dat met een groepje doet van minimaal 6 personen is dat goed betaalbaar. Een leraar geeft mij aanwijzingen over de juiste houding. Het valt niet mee. Prachtige slagen en totale misslagen wisselen elkaar af. Het is wel leuk om het een keer te doen. Omdat we geen ‘handicap’ hebben mogen we niet op de officiële banen komen. Gastspelers met een handicap van maximaal 36 mogen dat wel.

Bovengemiddeld gezond

Berglucht zal altijd wel gezond zijn, maar in Crans-Montana moet hij bovengemiddeld gezond zijn. Tenminste daar ga ik vanuit wanneer ik tijdens de lunch de ontstaansgeschiedenis verneem van deze bekende bestemming. Sylvie van de toeristische dienst vertelt dat de eerste accommodaties werden gebouwd voor patiënten. Meestal mensen die elders een operatie hadden ondergaan en hier kwamen herstellen. Dat begon aan het einde van de 19^e eeuw. Daarvoor was het een jachtterrein. Het eerste hotel opende zijn deuren in 1893.

Chique maar niet elitair

Ondertussen zijn er zo’n 50 duizend toeristische bedden. Er zijn vooral veel appartementen. Het aantal bedden in hotels bedraagt slechts 2500. Naast enkele 5-sterren hotels zijn er ook hotels met 2, 3 en 4 sterren. Genoeg keus dus, voor elk budget. De meeste luxe vind je in Crans. Zowel wat restaurants betreft als winkels die de bekende ‘haute gamme’ merken vertegenwoordigen. Uiteten gaan hoeft hier trouwens niet duur te zijn. In Montana geniet ik op een terras van een heerlijke lunch bestaande uit een voor- en hoofdgerecht voor ongeveer 24 euro. Toen ik voor het eerst in Crans-Montana kwam had ik een super mondain oord verwacht. Dat valt wel mee. Het imago heeft mij op het verkeerde been gezet. ’s Winters kwam ik wel wat bontjassen tegen, maar veel minder dan ik had verwacht. Tijdens deze reis zie ik één Rolls Royce. Van Sylvie begrijp ik dat Crans-Montana zich het liefst presenteert als chique maar niet elitair.

Afstand Brussel – Crans-Montana ca. 773 km

Voor meer info: www.crans-montana.ch

‍