St Anton am Arlberg wordt grootste aaneengesloten skigebied van Oostenrijk

Dankzij een aantal nieuwe liftverbindingen, geopend voor het seizoen 2016-17, is St. Anton am Arlberg op dit moment het grootste aaneengesloten skigebied van Oostenrijk. Met 305 km aan gemarkeerde afdalingen komen de tentakels van de Arlberg-Arena nu, via Lech en Zürs, tot aan Warth en Schröcken in Vorarlberg. Door de aaneensluiting is ook de ‘Run of Fame’ ontstaan: een spectaculaire skitocht met 65 km aan afdalingen waarbij 18.000 hoogtemeters worden afgelegd.De bijnaam van St. Anton luidt Stanton (spreek uit op z’n Engels: Stentun), omdat je er volgens de Oostenrijkers meer Engels dan Duits hoort. Die internationale sfeer dreunt ook door tijdens de spetterende après-ski uurtjes in de verschillende almhutten. Mooserwirt, Taps en Krazy Kanguruh staan hoog genoteerd op de hitlijst van vele feestende wintersporters.

Mijn Duitse skileraar Nils bewijst meteen dat hij gewend is om privé les te geven. Zonder dat ik hem iets heb gevraagd, pakt hij bij de skiverhuur mijn ski’s op en draagt ze voor mij naar de gondellift. Dat blijft hij ook de komende dagen doen. Later verneem ik dat zeventig procent van de leerlingen in Sankt Anton om een privéleraar vraagt. Op de piste is dat echt één op één, buiten de pistes zijn het meestal drie of vier vrienden die graag een privéleraar mee hebben. Bij de skiverhuur word ik trouwens ook bijzonder vlot en vriendelijk geholpen door de Turk Hakan. Hij moet wel lachen als ik in het Duits om een “Tüte” vraag, een zak voor mijn schoenen. “Tüte” blijkt ook een synoniem te zijn voor een hasj sigaret.Weer wat geleerd.

Enkele uren later geniet ik samen met Nils op 2085 meter hoogte van een overheerlijke bouillabaisse in het bergrestaurant Verwallstube, bekroond met een Koksmuts van GaultMillau. Terwijl wij van het uitzicht genieten, komt de manager even langs om ons te vertellen dat hij elke twee dagen rechtstreeks verse vis laat aanvoeren van de vismarkt van Parijs. Dat ik hier uitstekend zit te lunchen met een skileraar is hij wel gewend. “Dat doen wel meer van mijn gasten”, zegt hij. Hij knikt naar een tafeltje verderop waaraan een Vlaams echtpaar zit met twee skileraren. “Eén voor mevrouw, één voor meneer. Zij hebben hun vaste tafel omdat zij vrijwel de hele winter in Sankt Anton verblijven en ’s middags bijna altijd bij mij komen genieten”. Vervolgens maakt hij wel de fout om ook hun naam te noemen. Dat hoort natuurlijk niet.

Clichés skileraren kloppen

Voor de lunch hebben we geskied op de pistes aan de Rendl zijde van St. Anton. Tot een uur of elf is één van de pistes gedeeltelijk afgesloten om het aanstormend talent de kans te geven om voluit te gaan op een reuzenslalom. Na de training blijven de stokken staan en krijgen de toeristen de mogelijkheid om een professioneel gestoken reuzenslalom te maken. Wie dat wenst kan zelfs de tijd laten opnemen. Vanaf de Rendl Beach, waar wij in aangename ligstoelen bijkomen van onze inspanningen, hebben we een eerste klas uitzicht op het funpark. Hier worden ook Freestyle wedstrijden georganiseerd en trainen de skileraren voor hun skishows. “Een echte internationale show”, lacht Nils, “want onze skileraren komen werkelijk overal vandaan. Van Scandinavië tot Nieuw-Zeeland. Onderling spreken we meestal Engels, omdat er skileraren zijn die amper tien woorden Duits machtig zijn”. Voor hem is het internationale karakter van Sankt Anton de belangrijkste reden dat hij voor dit oord heeft gekozen. “De afgelopen twaalf jaar ben ik in veertig skioorden geweest, privé en voor het werk, maar hier voel ik mij het beste op mijn plaats. Veel van mijn collega’s vinden het ook fantastisch dat het in Sankt Anton elke dag feest is. Dat begint in de après-ski bars en gaat ’s avonds door in de discotheken. En ik kan je verzekeren dat alle clichés over skileraren nog steeds kloppen. Met mijn ski-jack van de skischool aan komen de meisjes zo op mij af. Dat geldt ook voor skileraren die zeker niet moeders mooiste zijn. Ik sta er versteld van hoe gemakkelijk ook die jongens een meisje meekrijgen naar hun appartement. Terug in Duitsland moet ik in de discotheek echt weer leren hoe ik contact kan leggen. Als ik geen initiatief neem blijf ik alleen staan. Dat gebeurt mij Sankt Anton nooit”.

Buiten de piste

Ook in Sankt Anton is er een toenemende belangstelling om buiten de pistes te skiën. Velen zijn wel zo verstandig om dan een skileraar in te huren. Iedere deelnemer krijgt een lawine uitrusting mee. Twee populaire routes zijn die van Rendl naar het dorpje Pettneu. Een tocht van ongeveer drie uur, waarbij ook nog een klein half uurtje naar boven moet worden gelopen. De tweede geliefde tocht is die van St. Christoph naar Zürs. Maar dat kunstje is enkel weggelegd voor topskiërs die bovendien verplicht zijn om een skigids mee te nemen. Wanneer ik op de top sta waar die afdaling begint, begrijp ik al snel waarom. Het gaat hier steil naar beneden. Wie hier valt, overleeft het niet. Om stuntskiërs tegen zichzelf te beschermen mogen je ski’s in het laatste gondeltje zelfs niet mee. Tenzij je dus een gids bij je hebt. Toevallig vertrekt er net een groepje. Ik vraag aan de laatste waarom hij er in hemelsnaam aan begint. Met gebaren maakt hij mij duidelijk dat hij doof is. Hopelijk heeft hij wel het voorstel van de skileraar goed begrepen, denk ik. Ik kijk hem angstig na, maar zie gelukkig dat met zijn skitechniek niets mis is.

Wahnsinn

In het skigebied van St. Anton am Arlberg ligt ook de Ski Austria Academy, de belangrijkste opleiding voor skileraren in Oostenrijk. Volgens de Oostenrijkers is het zelfs de moeder van alle skischolen van deze aardbol. Hier worden de nieuwste technieken uitgedokterd en over de pistes verspreid. Dat deze Ski Academy hier is gevestigd is geen toeval. In deze omgeving is ski-pionier Hannes Schneider (1890-1955) opgegroeid. Hij is één van eerste geweest die een methode ontwikkelde om het skiën te leren. Professionele skiërs spreken nog steeds over de Arlberg-techniek. Die techniek zul je zeker nodig hebben voor de 3300 meter lange WK-afdaling van 2001, een zwarte piste naar St. Anton am Arlberg waar destijds snelheden werden gehaald van 140 km. “Wahnsinn”, zeggen de Oostenrijkse ski-toeristen er zelf over. Daar moet je zelfs geen Duits voor kennen om te begrijpen wat ze daarmee bedoelen. Met een defensieve slalom kom ik gelukkig heelhuids beneden. Naar de tijd heb ik niet gekeken. Wel naar de beloning. Een stevige pint in Mooser Wirt, met voorsprong de meest populaire après-ski bar in Arlberg.

Museum

Er zullen weinig museumrestaurants zijn waar je zo heerlijk kunt dineren. De gemeente en de toeristische dienst van St. Anton am Arlberg hebben een voortreffelijke slag geslagen toen een rijk gedecoreerd koopmanshuis uit 1912 in de jaren zeventig van de vorige eeuw te koop werd gezet. De benedenverdieping, waar het restaurant is, is verdeeld in verschillende vertrekken en ademt nog een huiselijke stijl uit. Op de bovenste verdieping is het museum gevestigd waar het verhaal van het dorp en de ski-geschiedenis wordt verteld. Tussen de culinaire gangen door kun je rustig de benen even strekken om de permanente tentoonstelling te gaan bekijken. www.museum-restaurant.at