Mount Muhavura - bergbeklimmen in Oeganda

maart 2012.Als bestuurder van een vzw die een rehabilitatieproject voor straatkinderen in Kisoro (Zuid-Oeganda) beheert, kreeg ik dit jaar de kans om naar Oeganda te gaan. Het zou uiteraard geen toeristische uitstap worden maar eerder een werkvakantie.Nadat ik besloten had om inderdaad mee te gaan werd het tijd om uit te zoeken wat ik zoal in mijn schaarse vrije tijd zou kunnen doen. Uiteraard wilde ik uitvissen of het mogelijk was om in één dag ergens een berg te beklimmen. Meer vrije tijd zou ik immers niet hebben.Een korte zoektocht leerde me al snel dat het Mgahinga Gorilla National Park, een wildreservaat op 20 km ten zuiden van Kisoro, drie bergtoppen telt : de Mount Muhavura (4127m), de Mount Sabinyo (3669m) en de Magahinga (3474m). Elke top zou op één dag beklommen kunnen worden. Een 4000er beklimmen op de grens tussen Oeganda en Rwanda? Een uitgedoofde vulkaan, waarbij het eerste deel van de klim door het oerwoud loopt? Mijn keuze was gemaakt! Als ik er de kans toe zou krijgen zou ik de Mount Muhavura toevoegen aan mijn palmares.augustus 2012, Kisoro, Oeganda.We maken in levende lijve kennis met de kinderen in het project. Er staan spelletjes en knutselwerkjes op het programma, bestuursvergaderingen, meetings, budgetbesprekingen, … Mijn agenda zit eivol. In mijn vrije momenten of als ik achter het stuur van de wagen zit, kan ik niet laten een blik te gooien op de Muhavura. De berg lonkt en probeert me te verleiden. Het moet toch mogelijk zijn om ergens een dag uit te trekken om daar te gaan klimmen?In een telefoonshop ontmoet ik Julius, een plaatselijk “evenementenorganisator”. Hij wil graag de verplichte gids voor me regelen en me naar de grenspost van het nationaal park brengen. Na overleg met mijn collega’s kan ik me een dagje vrijmaken. Diezelfde week loop ik Julius nog eens tegen het lijf en we spreken af dat hij me volgende donderdagochtend, komt oppikken aan onze guesthouse.Die ochtend sta ik op om 5u30. Om 6u00 zou Julius me komen oppikken. Naar Afrikaanse gewoonte is hij te laat. Het is nog donker buiten en de rit naar het nationaal park loopt over een aardeweg vol bulten, putten en losse stenen. Hoe kan het ook anders? Dit is Afrika. In de vroege ochtendschemering laten we de auto achter en trekken we door de velden en de akkers naar de voet van de berg. Het is koud en stil en de omgeving ziet er onheilspellend uit. Een onbehaaglijk gevoel bekruipt me. Julius leidt me naar een klein wit gebouw : de grenspost van het nationaal park. Een vriendelijke ranger verwelkomt ons. Ik schrijf mijn gegevens in het “guestbook” en betaal $ 60 permit fee. Na een officiële welkomstspeech van de ranger komen mijn twee gidsen tevoorschijn. Isahia en Justice dragen het officiële uniform van het UWA (Uganda Wildlife Authority) en zullen mij vandaag begeleiden.De klim begint op 2300m. Het eerste gedeelte is woud dat herwonnen werd op de plaatselijke bevolking die 1991 verplicht hun huizen en gronden moesten verlaten bij het ontstaan van het nationaal park. Ondertussen is het licht geworden maar de zonnestralen dringen niet door het dikke bladerdak. Door het dichte woud klimmen we verder. Op 2400m hoogte komen we een bordje tegen met de tekst : “start of the virgin forest”.Cool! We klimmen door het tropisch regenwoud! Alles is nat en vochtig. Het slijk blijft aan mijn zolen plakken en maakt elke stap zwaar en moeilijk. Een paar keer schuif ik net niet uit en ik bedenk me dat dit straks geen gemakkelijke afdaling zal worden. “Ik mis mijn stijgijzers” denk ik geamuseerd. Ik geniet volop van deze omgeving. Overal zie je onbekende planten, met mos begroeide bomen, bamboe, … ’t Is eens wat anders dan sneeuw, crevassen en seracs. Jammer dat we weinig dieren zien. Als ik, al lachend, aan Justice vraag of er kans is dat we wilde dieren tegenkomen antwoordt hij bevestigend. “Why do you think I carry this gun?” vraagt hij heel serieus. “It’s always possible to encounter buffalo’s, mountain elephants or gorilla’s.” Mijn mond valt open van verbazing maar, helaas, buiten een paar verschrikte vogels zien we geen dieren. Na een tweetal uur stijgen wordt het woud minder intens. Op 3100m komen we in een andere vegetatiezone. Hier is het woud minder dik. Af en toe staan er geen bomen en op deze open plekken worden we getrakteerd op prachtige vergezichten. Het oerwoud strekt zich uit tot ver in de Democratische Republiek Congo.Naarmate we hoger klimmen wordt het duidelijk kouder. Mijn hoogtemeter duidt 3500 meter aan en in stilte bereken ik hoeveel we nog moeten stijgen. Nog ruim 600 meter te gaan. We hebben al 2/3 achter de rug. Er komt mist opzetten en het volgende uur klimmen we door dicht struikgewas. Ik heb al mijn aandacht nodig om mijn voeten goed te zetten op dit slechte pad. Door de mist valt er trouwens toch niet veel te zien. Dit stukje stijg ik zowat op automatische piloot.Op 3850m stopt het struikgewas plots. De gids vertelt me dat we nu in de laatste vegetatiezone van de berg komen. Hier groeien vooral reuze lobelia’s. Ik luister maar met een half oor want met minder dan 300m te gaan kan ik de top al ruiken. Na een korte snackpauze vertrekken we weer. Het laatste uur klimmen we in een schitterend decor van bloemen, vetplanten, afgronden en steile rotswanden. Hier en daar staan ladders (lees : aan elkaar gebonden takken) om ons over de steilste stukken te helpen. Ik kijk omhoog en zie dat er niet veel groen meer boven me uitsteekt. Enkel nog een rotswand. Intuïtief weet ik dat na deze sleutelpassage de top moet liggen en inderdaad, vijftien minuten later komen we op de summit. Het is erg koud en de mist onttrekt het zicht, maar dat kan de pret niet derven. De top van de Muhavura is een kratermeer van 40 m diameter. De grens met Rwanda loopt hier dwars door en omdat ik even rond het meertje wandel ben ik dus ook even in Rwanda geweest. Funny.Na een snelle hap beginnen we weer aan de afdaling. Ik kijk er tegenop om terug 1800 hoogtemeters af te dalen. Op het modderpad in het oerwoud schuif ik 2 maal onderuit maar zonder gevolgen. Het laatste uur laat de vermoeidheid zich duidelijk voelen, en de cijfers op m’n hoogtemeter tellen minder snel af dan ik zou willen. Uiteindelijk, na 6 uur klimmen en 3 uur afdalen staan we weer terug bij de controlepost aan de grens van het nationaal park. Justice begeleidt me nog naar de afgesproken parkingplaats waar Julius me lachend staat op te wachten. “How was it? Did you make it?” vraagt hij me terwijl hij al z’n tanden blootlacht. “Yes” antwoord ik met een brede grijns op m’n gezicht “ I made it to the summit of Mount Muhavura!”Orlando Furfario.furfari@telenet.be