Op 16 & 17 juli werd in Grindelwald, Zwitserland, voor het 4de jaar op rij de Eiger Ultra Trail georganiseerd. Een loopwedstrijd die je doet genieten van de landschappen rond de Eiger, Mönch, Jungfrau en het Jungfrau-Aletsch UNESCO Wereldnatuurerfgoed.
De deelnemers, afkomstig uit 63 verschillende landen, konden de E16 lopen, een beginnerstrail over 16km door de bossen en velden rond Grindelwald; de E35, een trail van 35km aan de voet van de Eiger; de E51, een ultratrail die de lopers (of duo’s) tot aan Faulhorn op 2680m hoogte bracht, waar ze konden genieten van een fantastisch panoramisch zicht op de omringende bergen… Of de ze konden de mythische E101 lopen, een ultratrail over 101 kilometer, waarbij ze 6700hoogtemeters moesten verwerken onderweg, terwijl ze langs Grosse Scheidegg, First, Faulhorn Mountain Guest House, Schynige Platte, Wengen, Männlichen, Kleine Scheidegg en aan de basis van de Eiger Noorwand traverseerden.
Ueli Steck, de man die in 2015 alle 82(!) 4000’ers van de Alpen beklom en verschillende snelheidsrecords op zijn naam heeft staan, vat de 101km van de Eiger Ultra Trail alsvolgt samen: “Personally, I believe that the Eiger Ultra Trail will be tougher than the solo attempt of the Eiger North Face…..” (nvdr. Hij liep dit jaar voor het eerst zelf mee en finishte op de 26ste plaats bij de 101km)
Christoph Vandewiele, avonturier, ultratrailer en extreme uithoudingssportjunkie liep voor Outdoorfan de E101.
Christoph: Na een zeer geslaagde Marathon Des Sables afgelopen april was ik een beetje in een zwart gat terecht gekomen. Door net naast de loting voor UTMB (170km ultratrail in Chamonix, eind augustus) te grijpen, had ik nog geen mooie of grootse plannen voor de zomer in het verschiet. Toen Outdoorfan en Mammut mij vroegen of ik geen zin had om de Eiger Ultra Trail te lopen, kon ik natuurlijk geen neen zeggen! Maar dat we in zo’n winterse omstandigheden zouden moeten lopen, had ik niet verwacht! Er lag sneew… veel sneeuw… En dat in juli, welteverstaan.
Veel extra voorbereidingen heb ik er niet voor ondernomen, om eerlijk te zijn. Let wel, ik zeg “extra voorbereidingen”. Doorgaans onderhoud ik mijn algemene basisconditie door 100 à 120km per week te lopen, aangevuld met 2-maandelijkse ultratrails in de Ardennen. De afstand had ik in het verleden al een paar keer gelopen, en zowel de 100mile WhiteRoseUltra en zeker de TDS vorig jaar (119km, 7500 hoogtemeters in Chamonix tijdens de UTMB-week) hebben me voldoende rust in het kopke gegeven om aan de start van de E101 te verschijnen.
Toen ik woensdag aankwam in Grindelwald was er nog gewoon sprake van mist en regen, maar op donderdagochtend werd het wel duidelijk dat ik op een ernstige manier naar de route en mijn materiaalkeuze zou moeten kijken: het had gesneeuwd en het zou op vrijdag nog bijsneeuwen! Zowel van de organisatie als van Mammut kreeg ik evenwel te horen dat een grote groep vrijwilligers en berggidsen onmiddellijk de bergen was ingetrokken om met sneeuwschoenen en schoppen de routes vrij te maken, in de hoop zo iedereen toch de ultieme Eiger Ultra Trail-ervaring te geven. Wat hen trouwens ook gelukt is.
Voor zaterdag (racedag) zag de weersvoorspelling er zeer goed uit: “open window”, aka blauwe lucht. Maar met alle sneeuw die gevallen was, betekende dat ook: insmeren! Factor 50 om 3h ’s ochtends preventief op de kuiten en achter de oren smeren is iets wat ik niet meer gedaan had sinds de beklimming van de Matterhorn, maar de geur van zonnecrème brengt toch altijd een beetje vakantie met zich mee, dus de sfeer zat goed aan de startlijn voor wat sowieso een memorabele editie zou worden!
Om 04h30 stipt sprong het grote licht halfweg de Eiger Noorwand van rood op groen en konden we starten. Eerst een kleine sprint uit het dorp, om zo niet te lang te staan aanschuiven aan de eerste wegversmalling in de richting van Grosse Scheidegg (1959m) en dan rustig doorklimmen richting First. De zo-goed-als-volle-maan scheen vlijtig op het rijm van alle planten en de besneeuwde bergtoppen. Ja, zelfs de opkomende zon kon het niet laten om er een spectaculair schouwspel van te maken! Je moest wel stoppen en een foto nemen… Nee, ik was niet gekomen om een snelle tijd neer te zetten. Dit werd genieten, voetje voor voetje, tot aan de finish!
Na een eerste passage bij First, ging het terug vlot bergaf naar Bort (1561m), waar ik merkt dat ik heel veel lopers passeerde in iets wat ikzelf ervaarde als een gezellig zondagloopje. Ja, het lichaam had er ook zin in! Hierna was het opnieuw omhoog richting First (2173m) – waar ik me rijkelijk tegoed deed aan pindanootjes, banaan, gedroogd fruit en andere lekkernijen om langs de boerenschuur ter hoogte van Feld (2130m) door te klimmen richting Faulhorn (2681m). Man, wat was ik blij dat ik mijn stokken bij me had! Naar boven door alle ijs en sneeuw ging heerlijk vlot dankzij de extra grip, zonder al te veel uit te glijden.
Bovenop Faulhorn was het panoramische uitzicht fantastisch!
Sneeuw, sneeuw, sneeuw rondom en onder ons. Helaas moesten we hier ook naar beneden…
De afdaling was er eentje om U tegen te zeggen: naar beneden zigzaggen tussen alle sneeuw en smeltend ijs is geen lachertje. En laat ons eerlijk zijn: als Belg hebben we iets minder sneeuw-ervaring dan de doorwinterde Oostenrijker, Italiaan of lokale Zwitser die je al lachend voorbij skiet op zijn trailschoentjes. Na 3 stevige valpartijen, waarvan eentje iets te hard op mijn knie – maar he, er lag veel ijs in de buurt om die pijn even te verzachten, ben ik toch even naast het parcours gaan neerzitten om mijn focus terug te vinden. Waar ik oorspronkelijk nog liep aan een tempo om te finishen binnen de 16 à 18h heb ik dan maar beslist het landschap meer in mij op te nemen, foto’s te nemen en onmiddellijk te delen op Facebook en gewoon gezond en met de glimlach op het gezicht te finishen. Ik was hier niet om iemand iets te bewijzen. Nee, ik was hier om te genieten: andere omstandigheden, andere doelen, zo simpel is het.
Eenmaal voorbij Schynige Platte (1985m) was de meeste sneeuw weg, en kon ik rustig doorlopen en helemaal verder afzakken tot in Burglauenen (905). Hier was ik halfweg en wist ik dat er niet alleen heerlijke pasta op mij stond te wachten. Nee, hier lag ook mijn dropbag met droge sokken, een verse loopshort en een verse t-shirt: zalig ruikend naar wasverzachter! Heel even heb ik ook getwijfeld om hier een schoenenwissel door te voeren, maar mijn trailschoenen waren (ondanks alle sneeuw en ijs daarboven) ondertussen terug mooi gedroogd, en ik had nergens last van: never change a winning team!
In het dal nam ik ondertussen ook even de tijd om mij mentaal voor te bereiden op wat nu nog komen zou: 2 zware beklimmingen en een nachtelijke 50km door de kou… Eenmaal ik de eerste 400m richting Wengen (1280m) achter de rug had (met een smakelijke Rivella als tussendoortje), kwam het mooiste stuk: de klim naar Männlichen (2224m): zigzaggend tussen de metalen lawinebarrieres terwijl ik meer en meer mannen voorbijstak: afwel zaten ze uitgeput met glazige ogen voor zich uit te staren, lagen ze op de grond in een wanhopige poging een verzuurd been te stretchen of stapten ze doodleuk in de omgekeerde richting terug naar beneden. Nee, echt stimulerend voor de moraal zijn die momenten niet. Langzaam begint het dan ook te spoken in mijn hoofd: “Ben ik sommige signalen van mijn lichaam aan het negeren en lig ik hier zometeen ook op de grond?”
Maar plots zag ik het liftstation van Männlichen voor mij verschijnen en wist ik wat me nu te doen stond: warm aankleden, calorieën opnemen en rustig doorzetten, want het zwaarste was eigenlijk achter de rug, ook al zaten we nu nog maar op 66km… Dus, zo gezegd, zo gedaan: lange broek en vestje aan, snel een Cornetto besteld (soms heb ik vreemde “goestingskes” tijdens een wedstrijd) en een knipoog en glimlach voor de dokter op de controlepost!
Tijdens de afdaling richting Alpiglen (1615m) zaten we ondertussen op de eerste rij voor het zonsondergangspectakel waarbij geel, oranje en rood licht geprojecteerd werd op de Eiger Noordwand: onvergetelijk!
Eenmaal na 20:30 ging bij iedereen de verplichte reflectorband om de arm en de petzl op het hoofd: en dan nu de weg verder zoeken in het donker. Bij mij ging ook de niet-verplichte en gelukkig ook niet-verboden muziek in de oortjes om de eenzaamheid van de nacht te doorbreken: Metallica, GuntherD’s Botsautomix, Miles Davis en zelfs Mozart passeerden de shuffle-revue met de besneeuwde Alpen in de nachtelijke achtergrond. Heerlijk!
Na nog een verwarmend theetje was het doorlopen naar Marmorbruch (1014m): een spanbrug over een mooi verlichte kloof aan de voet van de Eiger. Hier aangekomen begon ik evenwel mijn stal te ruiken en mocht er voor mij wel een einde komen aan de tocht. Dus, met nog een kleine 10km te gaan heb ik dan ook maar een eindsprintje ingezet: sorry aan de vele mensen die ik daardoor een mentale tik heb gegeven, maar ik had Grindelwald zien liggen in het dal en had wel zin om die Eiger-steen rond mijn nek te hangen…
Van de 600 ultratrailers die aan de start stonden, zijn er uiteindelijk 345 mannen en 50 vrouwen gefinisht.
Zelf zin om volgend jaar deel te nemen?
15 & 16 juli 2017: www.eigerultratrail.ch
ps: er zijn UTMB-punten te verdienen!
